یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

قسمتی از یادداشت روزانه

زمستان/روز هفتاد و پنجم

چهارشنبه ۱۴۰۳/۱۲/۱۵

۱۱:۴۵) بنا دارم در هیچ حالی نوشتن را کنار نگذارم. حتی در حالگیر ترین روزهایی که دارم، مثل امروز، دیروز و پریروز. احساس می‌کنم با اینکه به شدت حالم گرفته است ولی می‌توان بنویسم، می‌خواهم که بنویسم و دوست دارم که بنویسم. حس علاقمندی به نوشتنم اینقدر قوی شده است که وقتی در باتلاق قبض روح فرو می‌روم بازهم نمی‌تواند من را از نوشتن باز دارد. روحیه نوشتنم قوی شده. خیلی خوشحالم. می‌نویسم حتی اگر به یک جمله با دو جمله ختم شود.

یعنی تصمیم گرفته بودم که در اسفند ماه خرید نکنم. این هم خریدهای اسفند تا امروز است. تازه سه تا کتاب هم امروز صبح در سبد خرید سایت ایران کتاب گذاشتم و همین امروز و فردا هست که سفارشم را نهایی کنم. هیچ تضمینی هم وجود ندارد که تا پایان اسفندماه بازهم کتاب نخرم.

این روزها مشغول مطالعه یادداشت‌های روزانه نیما یوشیج هستم . تقریبا به صفحات پایانی کتاب رسیده ام . تصمیم دارم بعد از مطالعه کتاب یک پست اختصاصی در مورد نیما یوشیج و یادداشت‌های روزانه اش بنویسم. ولی الان به نظرم رسید که برخی جملاتی که برایم جذاب بوده است را منتشر کنم.

در قعر روحش یک دیکتاتور شکست خورده وجود دارد، بس که مردم به نیش زده اند.

حرف وقتی گفته شد اثرش در خود شخص کم می‌شود، یعنی شخص توجه خود را کم می‌کند.

هر حرکتی متضمن تکامل نیست، ممکن است انسان به غلط برود. معهذا تکامل متضمن حرکت است.

افراط و فراوانی و تل انباری، زیبایی را کور می‌کند. اگر نقاشی، گردن زیبایی را بکشد خوب است، ولی همین که نیم متر شد، زشت است.

هنر نباشد بهتر است اگر در آن انسانیت نیست و اگر هنر، راهنمای انسان به سوی انسانیت نباشد.

مردم آنطور نیستند که خودشان می‌گویند، بلکه آنطور هستند که به زبان نمی‌آورند.

من منزه تر از آن هستم که غلام فکر‌هایی باشم، یعنی فکر یک متفکر آزاد میخکوب نمی‌شود.

امروز یادداشت‌های سال قبل را مرور می‌کردم. یکی از خوبی‌های یادداشت روزانه همین است. می‌بینی یکسال پیش چه هدفها و مطالبی را دنبال می‌کردی و حالا چه می‌کنی. اگر ببینی در مسیری هستی که در سال‌هاس قبل بوده‌‌‌ای که امیدوار می‌شوی به دنبال هدفت هستی و اگر ببینی که یادداشت امروزت با سال گذشته ات زمین تا آسمان فرق دارد خودت را یکبار دیگر بررسی می‌کنی که چرا در این یکسال اعوجاج پیدا کرده ای

قسمتی از یادداشت یک سال پیشدر چنین روزی

۱۸:۱۶) با همه این کو کاری هوایی که این چند روز آخر کرده و می‌کنم ولی خیلی خوشحالم که هفتاد و چهار روز دوام آوردم هم در یادداشت نویسی و هم در رونویسی. این برای من فوق‌العاده ارزشمند است. شاید که نه، قطعا اگر این عهد نود روزه نبود من قطعا دوام نمی‌آوردم. بدیهی هم هست که دوام نیاورم چون که انتهایی برای هدفم نداشتم. این عهد نود روزه بزرگترین مزیت تداوم این کار شد و‌‌ان‌شاالله آن را در سال آینده هم به کار خواهم گرفت.

قسمتی از یادداشت 25 اسفندماه 1401

تو حمام و در زیر دوش داشتم به نویسندگی فکر می‌کردم. مشخصاً در مورد رونویسی. اینکه گاهی روزها ممکن است ننویسم یا برای اینکه تعهد را داشته باشم یک پاراگراف یا چند خط بنویسم. یک ایده‌‌‌ای به ذهنم رسید. اگر ننوشتم باید صفحه اون روز را خالی بگذارم. بارور بعد دوصفحه رونویسی کنم یا اینکه اگر نتوانستم در روزهای آینده تکمیل کنم. این یک جریمه است.یعنی باید یک روز دوصفحه بنویسم. اگر در حد پاراگراف هم نوشتم، که باز به همین ترتیب. یک صفحه برای روز بعد به اضافه ادامه صفحه قبل. این یک جریمه خوبی است تا حتی رونویسی را هم جدی بگیرم .

سال گذشته رمان باده کهناز اسماعیل فصیح را خواندم. چند خطی در مورد آن در یادداشت روز 1402/10/18 نوشتم که در اینجا منتشر می‌کنم.

۱۱:۵۵(دیشب رمان باده کهنتمام شد. کتاب متنش روان بود و به وضوح مشخص بود که بیست سی سال پیش نوشته شده است. انتقادی که خودم در حین خواندن داشتم این بود که دیالوگ‌ها تصنعی بودند. دکتر آدمیت را آن طور معرفی کرده و حالا با یک زن ازدواج موقت کرده و همه گفتگو‌ها در مورد عرفان و خدا باشد. به پایان که رسیدم هم فهمیدم کمال پری روح بوده و چندسال پیش شهید شده. اصلا چرا باید برای دکتری که بی دین است و عقل گرا چنین اتفاقی بوجود بیاید و در عرض دو هفته ایشان روزه گیر شود. آن هم یک هفته زودتر پیشواز ماه رمضان برود. بنظرم داستان دقیق نبود. البته برای دست گرمی‌هم بد نبود.

اینکه انسان همیشه باید یک رفیق راه، یک دوست یک همراه داشته باشد این اجتناب ناپذیر است. این یک نیاز روحی و عاطفی است و انسان اگر بخواهد در اجتماع فعال باشد به یک دوست نیاز دارد. من نمی‌خواهم وارد این بحث شوم که تا کجا و به چه میزان با فردی که انتخاب کردیم دوستی کنیم نه من تخصص دارم و نه در حوصله وبلاگ است. می‌خوهم این را بگویم مدتی بود که دو کلمه شخص و شاخص برایم برجسته شده بود و روی این دو واژه فکر می‌کردم. برای اینکه ذهنم از این دو واژه خالی شود تصمیم گرفتم که از دل این دو واژه یک گزین گویهدر بیاورم. چند موردی نوشتم ولی ترجیحم این بود که همین مورد را منتشر کنم و شاید بقیه را در یک بسته جداگانه در آینده منتشر کردم ولی فعلا به همین بسنده می‌کنم.

با شاخص‌ها حرکت کنید نه با اشخاص. اشخاص با گذر زمان ممکن است دچار تردید و تزلزل شوند ولی شاخص‌ها برای همیشه محکم و استوارند

از قضا چند روز پیش داشتم یادداشتهای روزانه نیما یوشیج را می‌خواندم که جمله‌‌‌ای شبیه به همین گزین گویهنیما یوشج بیان کرده که عینا می‌آورم:

تکیه به حرف حق باید کرد، نه مردم. اگر کسی بخواهد گول نخورد، باید خود را از اول گول نزده باشد. به اشخاص عقیده مند نشود، بلکه به عقیده اساسی آن اشخاص و نه عقیده شخصی خود آنها. شخصا مردم ممکن است به خطا بروند، اما اصول عقیده به مرور قرن‌ها پیدا شده است و کمتر خطا در آن است.

این روزها هرکسی مشغله‌های خاص خود را دارد و وقت‌هایمان به شدت پر است. اینکه منتظر باشیم که وقتی فراهم بشود و شرایط مکانی خوب باشد تا به ما الهام شود، این یک بهانه‌‌‌ای بیش نیست. باید رویای پشت میز نیشینی، دم نوش روی میز و چراغ مطالعه روشنْ را ببوسیم بگذاریم کنار. منتظر این رویا نباشید. نخواهد آمد. یا اینکه خیلی دیر به دیر به سراغتان خواهد آمد. پس حالا چکار کنیم؟ باید در هر حالتی بنویسیم. باید این را یاد بگیریم. باید عادتمان شود. معتقدم اگر بیداری هر حالتی که داشته باشید می‌توانید بنویسید. فقط باید علاقه داشته باشید. اراده داشته باشید. من این را تست کرده ام. می‌شود انجام داد به راحتی هرچه تمام. من روزی تحت شدیدترین فشارهای w.c بودم. ازقضا در شهری هم بودم که باید سرویس بهداشتی پیدا می‌کردم و نمی‌دانستم کجاست. در همان حال جستجوگری و تحت فشار که بودم، شرایطم را می‌نوشتم. می‌خواهم این را بگویم در همین حالت هم توانستم بنویسم. چند روز پیش داشتم در یکی از شلوغ ترین منطقه شهر قدم می‌زدم یک دفعه هوسم نوشتن زد به سرم. همان لحظه گوشی را درآوردم و در حالیکه پیاده می‌رفتم تا به مقصد مورد نظر برسم یادداشت نویسی ام را انجام می‌دادم. بازهم می‌گویم در حالت پیاده روی هم می‌توان نوشت. بنابراین بنویسید، بنویسید و بنویسید. بهانه نگیرید. بهانه پیدا نکنید.

قسمتی از یادداشت روزانه

زمستان/روز چهل و ششم

سه شنبه ۱۴۰۳/۱۱/۱۶

۸:۵۴) گوشی دستم است همینطور به ساعتی که نوشتم خیره شده ام. می‌دانم چه می‌خواهم بنویسم ولی نمی‌خواهم بنویسم. بی خیال. گاهی وقتها باید عمدا ندید،گاهی وقت‌ها باید گوشَت را کر کنی و گاهی وقتها هم باید خودت را به نفهمی‌بزنی. این طوری خیلی راحت می‌شوی. بهتر خودت را مدیریت می‌کنی و راحت تر زندگی می‌کنی.

دیروز به جز چند خط نتوانستم بیشتر بنویسم. باید امروز جبران کنم. باید با نوشتن زیست و با نوشتن گذران عمر و زندگی کرد.

باور داشته باشید با نوشتن حتی بهتر از چشمانتان می‌بینید

باور داشته باشید با نوشتن فکر کردنتان تقویت می‌شود

باور داشته باشید با نوشتن برای همیشه می‌مانید

باور داشته باشید با نوشتن ...

شما تکمیل کنید