یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

این روزها بیش از هر زمان دیگری به کلمه فکر می‌کنم. چگونه می‌شود با کلمه پر گرفت و پرواز کرد. چگونه می‌شود با کلمه زیست و گذران عمر کرد. با کلمه چگونه می‌شود انرژی گرفت. چگونه می‌شود روح کلمه را حس کرد. کلمه جان دارد. چگونه این کلمات به ظاهر بی جان، به ما جان می‌دهند.

اینها سوالاتی است که این روزها به آن فکر می‌کنم

قسمتی از یادداشت روز سی و نهم

سه شنبه ۱۴۰۳/۱۱/۰۹

۱۳:۳۶)گاهی اوقات نوشتن یک جمله روزم را می‌سازد. گاهی وقتها هم دلم تنگ می‌شود برای نوشتن، برای این که فقط یک جمله بنویسم. اینها حس‌های خوبی است که باید غنیمت بشمارم. دیروز که پشت چراغ قرمز بودم و هوا بارانی بود دلم تنگ شد که فقط یک جمله بنویسم و نه بیشتر! سریع گوشی را باز کردم و نوشتم. وای که چقدر همین یک جمله به من انرژی داد و لذت بردم.