یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

خیلی‌ها ممکن است با نوشتن جان نگیرند، لذت نبرند،انگیزه پیدا نکنند. حق دارند! حرجی به این افراد نیست. چرا ؟ چون اصلا نمی‌نویسند! نوشتن را فراموش کرده اند. خوب چطور ممکن است این افراد با نوشتن پر بگیرند و پرواز کنند. شاید در دلشان هم به من بخندند که من چه می‌گویم. ولی امروز می‌خواهم یک رازی را با شما درمیان بگذارم و آن هم استمرار در نوشتناست. اگر شما هر روز مقید باشید که بنویسید و ترک نکنید نوشتن را، به مرور در شما حس و حالی ایجاد می‌شود که از نوشتن لذت می‌برید و حس و حالتان عوض می‌شود. من در پست‌های قبلی هم گفتم در لابلای همه مشکلات و روزمرگی‌هایی که دارم یک دفعه بارقه امید در ذهنم زده می‌شود که با وجود همه این مشکلات، تو می‌توانی بنویسی حرف دلت را بزنی، نظرت را در مورد اطرافیان و اتفاقات بنویسی و همین در من یک هیجانی ایجاد می‌شود و آرام می‌شوم. این حس و حال صرفا به این خاطر در من ایجاد می‌شود که در نوشتن استمرار دارم.