امروز یادداشتهای سال قبل را مرور می‌کردم. یکی از خوبی‌های یادداشت روزانه همین است. می‌بینی یکسال پیش چه هدفها و مطالبی را دنبال می‌کردی و حالا چه می‌کنی. اگر ببینی در مسیری هستی که در سال‌هاس قبل بوده‌‌‌ای که امیدوار می‌شوی به دنبال هدفت هستی و اگر ببینی که یادداشت امروزت با سال گذشته ات زمین تا آسمان فرق دارد خودت را یکبار دیگر بررسی می‌کنی که چرا در این یکسال اعوجاج پیدا کرده ای
قسمتی از یادداشت یک سال پیشدر چنین روزی
۱۸:۱۶) با همه این کو کاری هوایی که این چند روز آخر کرده و می‌کنم ولی خیلی خوشحالم که هفتاد و چهار روز دوام آوردم هم در یادداشت نویسی و هم در رونویسی. این برای من فوق‌العاده ارزشمند است. شاید که نه، قطعا اگر این عهد نود روزه نبود من قطعا دوام نمی‌آوردم. بدیهی هم هست که دوام نیاورم چون که انتهایی برای هدفم نداشتم. این عهد نود روزه بزرگترین مزیت تداوم این کار شد و‌‌ان‌شاالله آن را در سال آینده هم به کار خواهم گرفت.