یادداشتهای شخصی احمدرضارحیمی

اینکه انسان همیشه باید یک رفیق راه، یک دوست یک همراه داشته باشد این اجتناب ناپذیر است. این یک نیاز روحی و عاطفی است و انسان اگر بخواهد در اجتماع فعال باشد به یک دوست نیاز دارد. من نمی‌خواهم وارد این بحث شوم که تا کجا و به چه میزان با فردی که انتخاب کردیم دوستی کنیم نه من تخصص دارم و نه در حوصله وبلاگ است. می‌خوهم این را بگویم مدتی بود که دو کلمه شخص و شاخص برایم برجسته شده بود و روی این دو واژه فکر می‌کردم. برای اینکه ذهنم از این دو واژه خالی شود تصمیم گرفتم که از دل این دو واژه یک گزین گویهدر بیاورم. چند موردی نوشتم ولی ترجیحم این بود که همین مورد را منتشر کنم و شاید بقیه را در یک بسته جداگانه در آینده منتشر کردم ولی فعلا به همین بسنده می‌کنم.

با شاخص‌ها حرکت کنید نه با اشخاص. اشخاص با گذر زمان ممکن است دچار تردید و تزلزل شوند ولی شاخص‌ها برای همیشه محکم و استوارند

از قضا چند روز پیش داشتم یادداشتهای روزانه نیما یوشیج را می‌خواندم که جمله‌‌‌ای شبیه به همین گزین گویهنیما یوشج بیان کرده که عینا می‌آورم:

تکیه به حرف حق باید کرد، نه مردم. اگر کسی بخواهد گول نخورد، باید خود را از اول گول نزده باشد. به اشخاص عقیده مند نشود، بلکه به عقیده اساسی آن اشخاص و نه عقیده شخصی خود آنها. شخصا مردم ممکن است به خطا بروند، اما اصول عقیده به مرور قرن‌ها پیدا شده است و کمتر خطا در آن است.